vrijdag 15 september 2017

Einde seizoen! Tri-Ambla

De Tri-Ambla is nagenoeg ieder jaar de seizoensafsluiter. Ook dit jaar weer. En dat was ook nodig, want het lijf was na dit seizoen wel even op. Nog 1 keer opgeladen en gegeven wat kon en nodig was.

We verbleven dit jaar in kampeerschuur de Zonnebloem. Wat een prachtige accomodatie. Voordeel dat we nu per stel/gezin een eigen kamer hadden en daardoor wat meer rust. Want het weekendje Ameland is met de wedstrijd en alle gezelligheid er omheen altijd al vermoeiend genoeg. Vrijdag aankomst staan de 3 karren boodschappen die mam weer mooi verzameld heeft alweer klaar. Dan wordt er, vaste prik, pilaf gekookt. Gezellig eten, kletsen, materiaal bespreken en niet al te laat naar bed. De nacht blijft onrustig vanwege wedstrijd de volgende dag. Wedstrijdspanning mag :)

Zaterdag 9 september
Voor de wekker ben ik wakker en schuif na het douchen bij de eerste ontbijters aan tafel. Twee broodjes hagelslag een eitje en een stukje krentebrood met boter. Dan in alle rust spullen bij elkaar zoeken want de start is toch pas om 11:30. De startlijst liet zien dat er het damesveld niet heel sterk is en dat de winnaar (Sandra) al wel bekend. De echte battle voor mij zal met Natascha zijn en daarnaast tegenstand van Susan en Klaziena. Rond 10:15 stap ik met Marcel, Susan en Gerard op de ATB richting de wisselzone bij de molen. De kriebels komen vergezeld van de vele enthousiaste ontmoetingen met medestrijders. Het schiet nooit op bij mij. Hier een praatje, daar een zoen, hier een verhaaltje en daar nog een succeswens. Ik hou ervan. Dit hoort erbij. Zo kom ik in de wedstrijdmodus. Van de wisselzone bij de molen naar de wisselzone bij de dijk. Ojee, een flinke (tijdelijke) aanpassing in de wisselzone. Vanuit de Waddenzee moeten we straks 400m lopen. Dat is flink langer dan anders. En dan helemaal achterin het hoekje....daar staan wij dames met de ATB. Dat wordt een heel eind rennen met de ATB aan de hand naar het fietsparcours. Het is zoals het is. Dat is toch wel een beetje mijn motto het laatste jaar.

Klaar voor de start: Zwemmen
Moet ik vooraf even zeggen dat ik blij was met de knalroze zwemcap. Behalve dat ie roze was, vind ik het altijd overzichtelijk wanneer mannen en vrouwen verschillende kleuren zwemcaps hebben. Zo gezegd. Met mijn tenen heb ik het water even gevoeld. De temperatuur is 17.5 graden, dus daar ga ik niet van schrikken. Ondanks de flinke bui even voor de start, is het weer verder erg aantrekkelijk om te sporten. Weinig wind, bewolkt, en temperatuur nagenoeg gelijk aan het zeewater. Laat maar komen. Ik knuffel pap en mam nog even voor de start. Maar wat korte praatjes en kijk wat rond. Ik sta mooi vooraan in het startvak. Natascha vertelt me dat ze individueel niet mee doet vanwege blessure aan de voet. Een battle minder. Jammer. Ik focus me. Kruip in mijn eigen wereld en wacht tot het startschot valt. PANG!!! Here we go. Ik ben goed weg. Ik heb een mooie positie lopend aan de binnenzijde van de kleine stijger. Ik ren het water in. Even dolfijnen en hop de slag pakken. Slag gaat prima en positie is goed. Na de tweede boei word ik even gesandwiched. Maar na een paar minuten heb ik me daar wel weer tussenuit geworsteld. Ronde 1 verloopt prima. Even over land, even gejuich, even uit het ritme. Kost altijd best wat energie om weer de juiste ademhaling te pakken na het stuk lopen over land. Ronde 2 geeft meer ruimte. Tempo zakt ietsje terug. Als tweede dame kom ik met 3 minuten achterstand achter Sandra uit het water. Op een kleine anderhalve minuut volgen Klaziena en Kirsten. Mijn wissel is vlot en in de wisselzone ervaar ik weinig hinder van de mannen die voor me het water uit zijn gekomen. 

ATB
Hupsakee op de bike. Vanaf moment 1 voelde dit niet heel goed. Hoewel ik op de fiets altijd even op gang moet komen, voel ik nu een brandend gevoel in mijn bovenbenen. En het gaat maar niet weg. Geen verzuring, maar wel alsof ik bij de minste of geringste rare beweging in de kramp ga schieten. Ik moet het er maar mee doen. Ik bereik het strand in Nes. Smooth rij ik door het mulle zand de duin af naar beneden en richt me op de waterkant. Het stukje strand gaar oke. Marcel geeft de stand aan in het damesveld en roept dat Susan vlot gaat en mij in zal halen. Als ie dat na 4km al ziet, dan ben ik benieuwd of mijn benen echt zo beroerd zijn of die van Susan zo sterk. Het strand af, via het mulle zand de duin omhoog geeft echt een heel vervelende sensatie in de benen. Ik ga nog niet lekker. We gaan wel zien. Ik doe wat ik kan.


Ieder klimmetje op mijn pad doet pijn. Ik rij het bos uit, de duinen in richting Ballum. Ik ben echt wel even blij dat de wind niet zo hard is, want dan had mijn hoofd ruzie met mijn benen gekregen. Of andersom. Nu proberen op soeplesse goed door te trappen. Het gaat. Mannen passeren me en ik ben benieuwd wanneer ik Susan voorbij zal zien gaan. Ik ben bij Ballum en ga de singletrack richting Hollum op. Dit vind ik altijd zo'n leuk stukje. Maar zonder echte power is het toch werkelijk minder leuk. Ik begin te rekenen. Als Susan mij nu nog niet voorbij is, dan kan ze nooit meer dan 2-3 minuten op mij uitlopen en dat maak ik met lopen gemakkelijk goed. Wat er daarachter gebeurt zal niet heel erg "bedreigend" zijn. Ik ga richting Engelsmansduun. Vanwege mijn gloeiende benen krijg ik maar niet de juiste mindset en ga opzien tegen het klimmetje wat eraan komt. Ik vraag me zelfs af of deelname aan deze wedstrijd uberhaupt wel een goed idee was. De Inferno is pas 3 weken geleden. Maar daar zou ik aardig van hersteld kunnen zijn wanneer ik geen nierontsteking en behandeling met antibiotica had gehad. Het lijf is niet meer in staat om te presteren zoals ik wil. En ik moet straks nog lopen....... Hmmmm. Maar ik lig tweede dame. En als ik blijf gaan zoals ik nu ga, dan word ik gewoon tweede dame. 

Op het strand voorbij Hollum krijg ik weer info van Marcel. De voorsprong op Susan loopt maar langzaam terug en het gat met de dames daar achter wordt alleen maar groter. Vlak voor strand Nes komt Susan me voorbij. ZE nodigt me uit om aan te haken, maar ik kan beter mijn eigen race rijden. Voor mijn benen niet het moment om er nog een tandje bovenop te doen. Ik rijd mijn eigen race. Het strand af, de duinen door, het bos in en op naar de tweede wissel. Ik kom een minuut naar Susan de wisselzone in en start met lopen een halve minuut achter Susan. 

Run
Dat gat met lopen kon ik de eerste kilometer al dichten waardoor ik de tweede positie bij de dames weer innam. Maar ook het lopen voelde niet fijn. Ook hier maar kiezen om op souplesse en met niet al teveel power te lopen. Ohhh wat deed de Kaapsduun pijn. En het strand weer af banjeren via het mulle zand de duinen omhoog. Ohhh. Vind ik dit nog leuk? Ik hoor van Marcel de tijden die de andere dames achter mij zitten. Dat gat was groot genoeg. Dus tandje terug. Dat gaf wat verlichting. De tweede ronde niet hoeven pushen. Zo kon ik solide mijn tweede positie vasthouden. Nouja....solide? 

Een prachtige 2de plaats. Is en blijft leuk. Maar de prestatie was niet heel spannend. Mijn lijf had niet meer de reserves en power waarop ik had gehoopt. En dat vind ik ook helemaal niet vreemd. Dus trots? Wel op mijn seizoen. En dit was de afsluiter van het seizoen. Lijf is moegestreden. Verplicht 2 weken niet sporten. Dat lukt me wel. Zaterdag de 23ste lekker easy met Suuz en Cath de eerste tocht weer fietsen. Lekker vlak op eigen terrein tijdens de Feantocht. Dikke prima.

's Avonds gezellig met AV Heerenveen clan en friends lekkere pasta verorberd en daarna tijdens de afterparty bij van Heeckeren gezellig na kunnen zitten.  Thanks voor de leuke gesprekken Dagmar en Michael, Klaziena en friends, Arie, Dennis en maten. Cheers. Volgend jaar weer. Ik hoop dat ik dan de juiste benen weer heb.

Epiloog
Hoewel ik nog niet eens ben toegekomen aan een uitgebreid verslag van de Inferno (het filmpje was al een flinke klus), wilde ik al wel de seizoensafsluiter beschrijven. Zoals ik al schreef was mijn prestatie op de Tri-Ambla niet direct super. Maar misschien was ie ook wel super omdat mijn lijf gewoon uitgeput was. Dus ja, dan ben ik er blij mee. En terugkijkend naar mijn zwemtijd en fietstijd, dan was dat eigenlijk prima. Met lopen zat het er gewoon niet meer in. Had normaliter 5 minuten sneller moeten zijn. dat is realistisch. Realistisch wanneer ik geen Inferno had gedaan. Maar vooral wanneer ik geen nierobtsteking had gehad met een antibiotica. Bovendien in 8 weken nagenoeg geen tempotrainingen voor het lopen gedaan. Dus prima te verklaren. Dan nu dus 2 weken verplichte rust. Dat vind ik ook wel lekker hoor! Maar dan komen ook kriebels. Als de zon schijnt, wil ik wel graag even een rondje lopen of fietsen. MAG NIET!! Plannen maken kan ook. MAG WEL!! Dus ik zit alweer vol met plannen en ideeen. Plannen hoe ik na volgend weekend weer voorzichtig ga starten. Waar de focus in de training komt te liggen en stiekem een beetje bedenken welke wedstrijden ik volgend jaar graag zou willen doen. Komt wel. Schrijf ik later nog wel over. Ik ga nog even hangen in de ruststand en ga langzaam mijn verhaal met details over de Inferno opschrijven. Ik heb een mooi seizoen gehad. Nieuwe ervaringen opgedaan. Dat neem ik mee. Salut! 

Bedankt Wynand Poortvliet voor de foto's. Bedankt organisatie en vrijwilligers Tri-Ambla voor de mooie beleving

Geen opmerkingen:

Een reactie posten