Cross duathlon Norg: DNS

Norg is altijd een prachtige cross duathlon. Ik heb er vele jaren aan de start gestaan, maar afgelopen jaren moest ik toch steeds verstek laten gaan door verschillende redenen. Dit jaar weer vol goede moed ingeschreven omdat de singletracks van het parcours echt een leuke uitdaging zijn. Vijf minuten voor de aanvang van de wedstrijd besloot ik om toch niet te starten #DNS

Blessure

Twee weken voor Norg was de cross duathlon op Ameland. Ik startte daar niet fit vanwege griep- en longklachten en onderkoeling in de wedstrijd de week daarvoor. Op Ameland scheurde ik tijdens de eerste run een spiertje van mijn hamstring. Fietsen na de eerste run ging toen nog prima, maar de laatste run heb ik behouden moeten lopen vanwege pijn en omdat het lijf ook leeg was. Ik hoopte toen nog dat het een kleine verrekking was en besloot wat rustig aan te doen. Kwam ook goed uit omdat het lijf ook nog verder moest herstellen.

Anderhalve week na de cross duathlon op Ameland probeerde ik de intensiteit van de looptraining weer wat op te schroeven. Tijdens mijn lange duurloop met 9 tempoblokjes van 3' ging het toch mis. Na 1:20 te hebben gelopen was ik toe aan mijn laatste tempoblok en voelde ik weer die scherpe pijnscheut waardoor hardlopen bijna niet meer mogelijk was. Hmmm. Lastig. Het was 3 dagen voor de wedstrijd. Wat nu? Ik had echt veel zin in de crossduathlon van Norg. Na een nachtje slapen voelde de hamstring al veel beter. Misschien wel een beetje tegen beter weten in de dag na de looptraining naar de masseur om de hamstring te laten masseren. De zaterdag voor de wedstrijd nergens last meer van in rust en de zwemtraining ging heerlijk. Eigelijk vergat ik die hele hamstring al weer. Teveel zin om naar Norg te gaan.

Dus zondagochtend Met Marcel en Suzanne op naar Norg. Praatje hier, praatje daar. ATB laten checken en bike parkeren in het PF. Half uur voor de start rustig warm lopen op het parcours. Ik was benieuwd. Parcours lag er modderig bij. En hoewel ik niet topfit was, wilde ik erg graag meestrijden voor de podiumplekken. Na een kilometertje lopen even wat aanzetten om de spieren te prikkelen. Pang! En toen was het weer mis. Shit, balen. Moet wel een scheurtje zijn. En hoe verstandig is het dan om de wedstrijd te doen? Dat wordt een ware lijdensweg. Nee, niet doen. Even stil staan. been los schudden. Voelen. Even rustig lopen. Nadenken. Overleggen met Marcel. Weer stilstaan; oprekken, losschudden. Even lopen; even aanzetten. Steeds die priem die in mijn been prikt. Een scherpe, niet te negeren pijn. Dit is echt niet goed. Jemig, kut zeg. Sta ik hier, maar ga ik gewoon niet meedoen. Ik vond het echt even niet leuk. Toch maar spullen pakken en naar huis. Nee, dan heb ik geen zin meer om te kijken. Dan is de lol wel even weg.

Maandag direct de fysio gebeld. Ik kon dinsdag terecht voor een echo. Een bevestiging zoeken. Die kreeg ik. Scheurtje in de hamstring. Even 5 weken niet lopen. Gelukkig ben ik multisporter en kan ik nog fijn fietsen (wel beheerst en niet trekken aan de pedalen) en prima zwemmen. Trainingsschema dus even een beetje aanpassen dus. Maar dat is geen probleem, al had ik het liever anders gezien natuurlijk. Just go for it!!!

Ameland Cross duathlon: een jasje uit!

Een week na de onderkoeling tijdens de cross duathlon Henschotermeer werd de eerste editie van de cross duathlon op Ameland gehouden. Temperaturen rond het vriespunt maar een strakblauwe hemel met een stralende zon waardoor het jasje uit kon; een laagje minder in vergelijking tot de voorgaande week. Maar door de extreme kou van de wedstrijd in de voorgaande week had ik al "een jasje uitgedaan". Maar Ameland wilde ik niet missen. Dus met een jasje minder ook fijn genoten.

De week vooraf

Al voor de cross duathlon Henschotermeer kampte ik met griepverschijnselen en pijnlijke longen. Maar niet ziek genoeg. En daarom Henschotermeer gewoon gedaan. Als ik ziek moest worden, dan zou dat na de wedstrijd wel gebeuren. Dat gebeurde niet. Maar het lijf had naast de griep/longproblemen wel een flinke optater gekregen door de extreme kou (Verslag Henschotermeer). Dus, hoewel ik niet ziek werd, echt beter werd ik ook niet. Ja, met hele kleine stapjes. Voor Ameland voelde ik me fit genoeg. Bovendien was er heerlijk weer voorspeld en is sporten op de bodem waar ik ben opgegroeid nog altijd extra genieten met pap en mam altijd in de buurt.

De wedstrijd

Zondagochtend met Marcel, Jan en Henk naar het eiland. Heerlijk om dan nog even relaxt een bakje bij pap en mam te doen en in te schrijven zo'n 600 meter verderop. De sfeer was ontspannen. Een mooi kleinschalig evenement. Korte warming-up en opmaken voor de start. De longen voelden niet echt prettig. Met wat broomhexine zou ik niet heel erg veel last krijgen van vastzittend slijm. De eerste 2 kilometer van de eerste run (we moesten 2 rondes van 3.5km) gingen wel lekker. Omdat ik wat verzuring in mijn linker been op voelde komen even een tandje terug. Ik verloor in de eerste ronde mijn gelletje die ik in het broekspijpje van mijn trisuit had gestoken. Gelukkig kon ik het gelletje in de tweede ronde van het bospad oprapen. Het loopparcours was mooi en zwaar. Mooie bospaden, duinen en strand. Halverwege het tweede rondje van de eerste run verrekte ik mijn hamstring. Hmmm, voelde erg pijnlijk maar kon er nog wel prima mee doorlopen. Aan het einde van de eerste run moest ik mijn 3de positie afstaan. Maar door een vlotte wissel kon ik als 3de dame aan het fietsen beginnen. 

Even feeling krijgen met de bike en ondergrond. Geen last van de hamstring tijden het biken. Korte singletrack langs de bosrand om vervolgens via het bos en de duinen het strand op te gaan. Is normaliter rechtuit rechtaan stoempen op rechte stukken mijn ding al niet echt, nu zat er volledig geen power in de benen op het strand. We moesten 3 rondes van 7.5km biken waarvan we per ronde 2x het strand op en af moesten. Klusje! Op het strand werd ik niet alleen voorbij geraced door mannen maar ik werd ook alweer ingehaald door een dame achter me. Het werd stuivertje wisselen vanaf dat moment. Op de rechte stukken had ik het nakijken, maar op de singletracks kon ik prima terugkomen. Maar na ruim anderhalf uur sporten was het wel op. Ik merkte door en door dat ik "een jasje had uitgedaan". Ik leverde in op mijn power en daarmee mijn snelheid. Op naar de laatste wissel.

De laatste loopronde behouden gelopen. De hamstring voelde niet goed en het lijf was leeg. Genieten van de zon dus maar. Beetje anticlimax. Maar ik had ook niet meer mogen verwachten van mezelf als ik eerlijk ben. Ik finishte als 4de dame. Wel genoten! Inmiddels anderhalve week verder. Lichaam is nog steeds niet helemaal goed hersteld en hamstring ook nog niet in orde. Maar het begint weer wat te komen. Morgen nog even naar de masseur en dan zondag de bossen van Norg maar weer even bezoeken voor de cross duathlon van GVAV. Altijd een leuke wedstrijd en al te lang niet geweest. Wat het lichaam kan of gaat doen, zie ik wel. Lekker racen blijft leuk. Soms is het lichaam wat sterker, soms iets minder sterk. Blijft daarmee een fysieke en mentale uitdaging. 

Organisatie Ameland bedankt voor de leuke wedstrijd. Carina Titz bedankt voor de mooie foto's.