zaterdag 2 december 2017

Tussen hart en hoofd: Terugblik op 2017

Herken je dat?......die tweestrijd tussen hart en hoofd? Het overkomt mij regelmatig......dat mijn hoofd het niet eens is met mijn hart of dat mijn hart het niet eens is met mijn hoofd. Soms staan ze rechtlijnig tegenover elkaar. Dan voeden ze elkaar, is het van beide kanten soms consessies doen en komen ze er samen uit. Maar soms mag de een de doorslag geven. En dat hoeft niet altijd de beste keuze te zijn. Ook dan respecteren ze elkaar en geven toe dat er beter een andere keuze had kunnen worden gemaakt. In de sport was dit ook zo'n jaar: TUSSEN HART EN HOOFD. Een terugblik op 2017.

Dromen realiseren
Begin dit jaar schreef ik over de twee sportieve dromen die ik nog had (Sportieve dromen) en dat ik in 2017 hiervan een wilde verwezenlijken: De Inferno. Hoewel ik in januari nog volop twijfelde over mijn deelname aan de Inferno omdat ik nog niet zo fit was als ik wilde, stelde ik me al wel in op de deelname. De inschrijving was pas in maart waardoor ik de daadwerkelijke beslissing om me in te schrijven nog even voor me uit kon schrijven. Ik wilde heel graag! (HART) Want na jaren van heel verdrietige gebeurtenissen in mijn familie (overlijden, scheiding, ziekte) en twee zware operaties plus de nodige druk op het werk, was het moment van stabiliteit en genieten wel gekomen. Maar het lichaam moet wel mee willen. Daarom somde mijn HOOFD op waarom het wel of niet zou kunnen.
Voor: 1) restklachten van mijn twee liesslagaderoperaties zijn beperkt, dus ik kan prima 100km op de racefiets de bergen in; 2) thuis is het stabiel dus is er meer flexibiliteit in de agenda waardoor ik meer trainingsmogelijkheden heb; 3) mijn proefschrift waar ik veel tijd in had gestoken kon in maart naar de leescommissie, dus hoe ik meer tijd over om te trainen.
Tegen: 1) Lijf voelt nog niet optimaal fit. 2) ?; 3) ?

Kosten-baten analyse: ik was er snel uit. Toch durfde ik mij in maart niet direct in te schrijven. Het kostte mijn lijf steeds veel tijd om te herstellen van lange zware duurtrainingen (ATB tochten 100+) en na spierscheuring in hamstring (januari) hield ik klachten in de kuit toen ik weer begon met lopen. Het lijf leek dus niet voldoende belastbaar. Dat voelde in het HOOFD niet fijn. Maar de knoop doorgehakt en me ingeschreven. En wat mijn HART zo graag wilde, werd door het HOOFD steeds meer aanvaart. Ik ging meer en meer trainen. Langer trainen en zwaarder trainen. En mijn lichaam verteerde het allemaal goed. Ik heb een machtige Inferno beleeft op 19 augustus dit jaar. Hoewel de film (hierbij een korte versie) al vlot online was, heb ik tot op heden nooit de tijd gemaakt om in woorden mijn beleving te beschrijven (maar dat komt). So far so good. HOOFD en HART werden wederom een.



HART krijgt haar zin
Vier dagen na de Inferno kreeg ik enorme koorts en steken in mijn zij/rug. Ik bleek een onsteking in de nieren te hebben. Na 5 dagen met koorts in bed te hebben gelegen, werd ik na behandeling van een antibiotica langzaam weer beter. Ik moest het NK Cross Triathlon in Renkum laten gaan een week na de Inferno. Niet dat ik had verwacht daar geweldig te presteren...... Maar meedoen had zonder die ontsteking zeker gekund. Verstandig? Nee, niet direct. Toen was er nog 1 wedstrijd. De afsluiter van het seizoen: de Tri-Ambla op 9 september. In 2016 had ik me afgemeld voor de Tri-Ambla omdat ik toen knetterhard aan mijn proefschrift moest werken. Nu wilde ik graag......zo graag (HART)!! Drie weken na de Inferno. Het lijf had zich amper kunnen herstellen door de nierontsteking. Het effect van de antibiotica op mijn gestel nog even buiten beschouwing latend. Hmmmm, maar ik wilde en wilde en wilde (HART). En mijn HOOFD zei oke. Niet verstandig. Maar toemaar. Je wilt het. Je wilt het zo graag. Wie zegt dat keuzes altijd verstandig moeten zijn? Als ik later dood ben heb ik liever de tekst op mijn graf: "Hier rust Silvia. Ze heeft genoten van het leven" ipv "Hier rust Silvia. Ze maakte altijd verstandige keuzes". En zo deed ik mee. We hadden een enorm gezellig weekend met lieve sportmaatjes. Tijdens de wedstrijd zwom ik goed en genoot ik enorm. Tijdens het fietsen deden de benen pijn. Meer pijn dan anders, maar ik wist dat er een podiumplek in zat en dat gaf een extra stimulans. Het lopen ging ruk. Nog nooit zo slecht gelopen op Ameland. Maar toen na mijn eerste ronde de voorsprong groot genoeg was, kon ik in de tweede ronde het gas eraf halen en daardoor met niet al teveel discomfort als tweede finishen. Dat voelde heerlijk. En ik was blij met mijn keuze. Mijn HOOFD feliciteerde mijn HART voor deze mooie ervaring.

Dramatisch herstel
Ik had mezelf beloofd om na de Tri-Ambla 2 weken niets te doen waarbij mijn hartslag ook maar boven de 100 uit zou komen. Ik hield mezelf hier keurig aan. Het eerste ritje van 30km op de ATB op 23 september met Suzanne en Cathelijne was dan ook echt wel genieten. Ik liet me niet overhalen om toch de 50km te fietsen. En ben keurig achter de meiden gaan fietsen zodat ik zeker niet te hard zou gaan. Zo kon het ook. Maar daar waar ik hoopte na twee weken volledig rust het trainen weer voorzichtig wat op te kunnen pakken, ging het eigenlijk helemaal niet lekker met sporten. Nouja, zwemmen ging prima. Maar met fietsen en lopen was mijn hartslag wel erg hoog en ik had enorm last van mijn kuiten. Vijf minuten lopen, een minuut rekken en dat steeds herhalen. Niet fijn. Die hoge hartslag had ik vrede mee. Maar de pijn in mijn kuiten en pijnlijk gevoel in andere spieren was erg onprettig. Ik probeerde maar wat kort en rustig te trainen zodat ik wel regelmaat zou krijgen. Maar (muv het zwemmen) voelde het niet lekker. Een weekje Ibiza tijdens de herfstvakantie (eind oktober) was wel even een aangename afwisseling en ik hoopte daarna opnieuw te kunnen bouwen. Maar ik bleef erg last in mijn onderbenen houden. Hoewel mijn rustpols prima was, was de hartslag tijdens trainingen nog erg hoog. Daar kan/kon ik mee leven. Gewoon rustig trainen en zorgen dat het lichaam goed herstelt en weer een beetje op kan bouwen. Maar rustig trainen is alleen fijn wanneer het in het lijf ook goed voelt. En dat was niet zo. Ik ging nadenken over acties. Voor mijn kuiten had ik al zoveel geprobeerd (is een probleem dat al veel langer speelt): compressie kousen, massage, rekken, dry needling en dat alles meerdere keren. Ook nu weer proberen met langdurig rekken en lopen met kousen. Maar ik kwam niet echt verder. Omdat ik eerder getest ben op het compartimnetssyndroom en de uitslagen van die test op het randje van teveel druk in de compartimenten waren, leek me een bezoek aan de sportarts een goede. Maar daarvoor toch eerst nog maar naar de osteopaat (Marc Wouda). Op 10 november had ik een afspraak . Er waren geen noemenswaardige afwijkingen te vinden behalve betonnen kuiten. Hij behandelde mijn gehele linker been, maar ook de linker buikholte. En prompt liep ik dag na de behandeling mijn eerste duurloopje van 5km zonder noemenswaardige klachten. Fijn! Drie dagen later liep ik al 9km. De week daarop zat ik al op 12.5km (dank Lenneke: ging toen echt fijn). En nu zit het er dus alweer in dat ik 15km ontspannen kan lopen. Wat een genieten zeg. De hartslag ligt nog een slag of 5-8 hoger dan normaal. Maar dat gaat weer bijtrekken. Mijn HOOFD had gelijk dat de deelname aan de Tri-Ambla niet een verstandige keuze was voor mijn lichaam. En mijn HART beaamt dat. Maar beiden hebben genoten. Ach en dat ik dan wat langer rust moet nemen is wat het is.

Mijn HART luisterde dan ook direct naar mijn HOOFD toen die aangaf dat ik in november maar beter niet mee kon doen aan de cross duathlon in Nijverdal. Een van de leukste cross duathlons. En ook in december start ik niet in Groesbeek. Het HART wil wel graag, maar volgt in al haar wijsheid nu mijn HOOFD. Het was een prachtig seizoen. En omdat de plannen voor 2018 minstens zo mooi en uitdagend zijn, moet het lijf rustig bouwen. Aan het eind van de maand de uitdagingen voor volgend jaar.

vrijdag 15 september 2017

Einde seizoen! Tri-Ambla

De Tri-Ambla is nagenoeg ieder jaar de seizoensafsluiter. Ook dit jaar weer. En dat was ook nodig, want het lijf was na dit seizoen wel even op. Nog 1 keer opgeladen en gegeven wat kon en nodig was.

We verbleven dit jaar in kampeerschuur de Zonnebloem. Wat een prachtige accomodatie. Voordeel dat we nu per stel/gezin een eigen kamer hadden en daardoor wat meer rust. Want het weekendje Ameland is met de wedstrijd en alle gezelligheid er omheen altijd al vermoeiend genoeg. Vrijdag aankomst staan de 3 karren boodschappen die mam weer mooi verzameld heeft alweer klaar. Dan wordt er, vaste prik, pilaf gekookt. Gezellig eten, kletsen, materiaal bespreken en niet al te laat naar bed. De nacht blijft onrustig vanwege wedstrijd de volgende dag. Wedstrijdspanning mag :)

Zaterdag 9 september
Voor de wekker ben ik wakker en schuif na het douchen bij de eerste ontbijters aan tafel. Twee broodjes hagelslag een eitje en een stukje krentebrood met boter. Dan in alle rust spullen bij elkaar zoeken want de start is toch pas om 11:30. De startlijst liet zien dat er het damesveld niet heel sterk is en dat de winnaar (Sandra) al wel bekend. De echte battle voor mij zal met Natascha zijn en daarnaast tegenstand van Susan en Klaziena. Rond 10:15 stap ik met Marcel, Susan en Gerard op de ATB richting de wisselzone bij de molen. De kriebels komen vergezeld van de vele enthousiaste ontmoetingen met medestrijders. Het schiet nooit op bij mij. Hier een praatje, daar een zoen, hier een verhaaltje en daar nog een succeswens. Ik hou ervan. Dit hoort erbij. Zo kom ik in de wedstrijdmodus. Van de wisselzone bij de molen naar de wisselzone bij de dijk. Ojee, een flinke (tijdelijke) aanpassing in de wisselzone. Vanuit de Waddenzee moeten we straks 400m lopen. Dat is flink langer dan anders. En dan helemaal achterin het hoekje....daar staan wij dames met de ATB. Dat wordt een heel eind rennen met de ATB aan de hand naar het fietsparcours. Het is zoals het is. Dat is toch wel een beetje mijn motto het laatste jaar.

Klaar voor de start: Zwemmen
Moet ik vooraf even zeggen dat ik blij was met de knalroze zwemcap. Behalve dat ie roze was, vind ik het altijd overzichtelijk wanneer mannen en vrouwen verschillende kleuren zwemcaps hebben. Zo gezegd. Met mijn tenen heb ik het water even gevoeld. De temperatuur is 17.5 graden, dus daar ga ik niet van schrikken. Ondanks de flinke bui even voor de start, is het weer verder erg aantrekkelijk om te sporten. Weinig wind, bewolkt, en temperatuur nagenoeg gelijk aan het zeewater. Laat maar komen. Ik knuffel pap en mam nog even voor de start. Maar wat korte praatjes en kijk wat rond. Ik sta mooi vooraan in het startvak. Natascha vertelt me dat ze individueel niet mee doet vanwege blessure aan de voet. Een battle minder. Jammer. Ik focus me. Kruip in mijn eigen wereld en wacht tot het startschot valt. PANG!!! Here we go. Ik ben goed weg. Ik heb een mooie positie lopend aan de binnenzijde van de kleine stijger. Ik ren het water in. Even dolfijnen en hop de slag pakken. Slag gaat prima en positie is goed. Na de tweede boei word ik even gesandwiched. Maar na een paar minuten heb ik me daar wel weer tussenuit geworsteld. Ronde 1 verloopt prima. Even over land, even gejuich, even uit het ritme. Kost altijd best wat energie om weer de juiste ademhaling te pakken na het stuk lopen over land. Ronde 2 geeft meer ruimte. Tempo zakt ietsje terug. Als tweede dame kom ik met 3 minuten achterstand achter Sandra uit het water. Op een kleine anderhalve minuut volgen Klaziena en Kirsten. Mijn wissel is vlot en in de wisselzone ervaar ik weinig hinder van de mannen die voor me het water uit zijn gekomen. 

ATB
Hupsakee op de bike. Vanaf moment 1 voelde dit niet heel goed. Hoewel ik op de fiets altijd even op gang moet komen, voel ik nu een brandend gevoel in mijn bovenbenen. En het gaat maar niet weg. Geen verzuring, maar wel alsof ik bij de minste of geringste rare beweging in de kramp ga schieten. Ik moet het er maar mee doen. Ik bereik het strand in Nes. Smooth rij ik door het mulle zand de duin af naar beneden en richt me op de waterkant. Het stukje strand gaar oke. Marcel geeft de stand aan in het damesveld en roept dat Susan vlot gaat en mij in zal halen. Als ie dat na 4km al ziet, dan ben ik benieuwd of mijn benen echt zo beroerd zijn of die van Susan zo sterk. Het strand af, via het mulle zand de duin omhoog geeft echt een heel vervelende sensatie in de benen. Ik ga nog niet lekker. We gaan wel zien. Ik doe wat ik kan.


Ieder klimmetje op mijn pad doet pijn. Ik rij het bos uit, de duinen in richting Ballum. Ik ben echt wel even blij dat de wind niet zo hard is, want dan had mijn hoofd ruzie met mijn benen gekregen. Of andersom. Nu proberen op soeplesse goed door te trappen. Het gaat. Mannen passeren me en ik ben benieuwd wanneer ik Susan voorbij zal zien gaan. Ik ben bij Ballum en ga de singletrack richting Hollum op. Dit vind ik altijd zo'n leuk stukje. Maar zonder echte power is het toch werkelijk minder leuk. Ik begin te rekenen. Als Susan mij nu nog niet voorbij is, dan kan ze nooit meer dan 2-3 minuten op mij uitlopen en dat maak ik met lopen gemakkelijk goed. Wat er daarachter gebeurt zal niet heel erg "bedreigend" zijn. Ik ga richting Engelsmansduun. Vanwege mijn gloeiende benen krijg ik maar niet de juiste mindset en ga opzien tegen het klimmetje wat eraan komt. Ik vraag me zelfs af of deelname aan deze wedstrijd uberhaupt wel een goed idee was. De Inferno is pas 3 weken geleden. Maar daar zou ik aardig van hersteld kunnen zijn wanneer ik geen nierontsteking en behandeling met antibiotica had gehad. Het lijf is niet meer in staat om te presteren zoals ik wil. En ik moet straks nog lopen....... Hmmmm. Maar ik lig tweede dame. En als ik blijf gaan zoals ik nu ga, dan word ik gewoon tweede dame. 

Op het strand voorbij Hollum krijg ik weer info van Marcel. De voorsprong op Susan loopt maar langzaam terug en het gat met de dames daar achter wordt alleen maar groter. Vlak voor strand Nes komt Susan me voorbij. ZE nodigt me uit om aan te haken, maar ik kan beter mijn eigen race rijden. Voor mijn benen niet het moment om er nog een tandje bovenop te doen. Ik rijd mijn eigen race. Het strand af, de duinen door, het bos in en op naar de tweede wissel. Ik kom een minuut naar Susan de wisselzone in en start met lopen een halve minuut achter Susan. 

Run
Dat gat met lopen kon ik de eerste kilometer al dichten waardoor ik de tweede positie bij de dames weer innam. Maar ook het lopen voelde niet fijn. Ook hier maar kiezen om op souplesse en met niet al teveel power te lopen. Ohhh wat deed de Kaapsduun pijn. En het strand weer af banjeren via het mulle zand de duinen omhoog. Ohhh. Vind ik dit nog leuk? Ik hoor van Marcel de tijden die de andere dames achter mij zitten. Dat gat was groot genoeg. Dus tandje terug. Dat gaf wat verlichting. De tweede ronde niet hoeven pushen. Zo kon ik solide mijn tweede positie vasthouden. Nouja....solide? 

Een prachtige 2de plaats. Is en blijft leuk. Maar de prestatie was niet heel spannend. Mijn lijf had niet meer de reserves en power waarop ik had gehoopt. En dat vind ik ook helemaal niet vreemd. Dus trots? Wel op mijn seizoen. En dit was de afsluiter van het seizoen. Lijf is moegestreden. Verplicht 2 weken niet sporten. Dat lukt me wel. Zaterdag de 23ste lekker easy met Suuz en Cath de eerste tocht weer fietsen. Lekker vlak op eigen terrein tijdens de Feantocht. Dikke prima.

's Avonds gezellig met AV Heerenveen clan en friends lekkere pasta verorberd en daarna tijdens de afterparty bij van Heeckeren gezellig na kunnen zitten.  Thanks voor de leuke gesprekken Dagmar en Michael, Klaziena en friends, Arie, Dennis en maten. Cheers. Volgend jaar weer. Ik hoop dat ik dan de juiste benen weer heb.

Epiloog
Hoewel ik nog niet eens ben toegekomen aan een uitgebreid verslag van de Inferno (het filmpje was al een flinke klus), wilde ik al wel de seizoensafsluiter beschrijven. Zoals ik al schreef was mijn prestatie op de Tri-Ambla niet direct super. Maar misschien was ie ook wel super omdat mijn lijf gewoon uitgeput was. Dus ja, dan ben ik er blij mee. En terugkijkend naar mijn zwemtijd en fietstijd, dan was dat eigenlijk prima. Met lopen zat het er gewoon niet meer in. Had normaliter 5 minuten sneller moeten zijn. dat is realistisch. Realistisch wanneer ik geen Inferno had gedaan. Maar vooral wanneer ik geen nierobtsteking had gehad met een antibiotica. Bovendien in 8 weken nagenoeg geen tempotrainingen voor het lopen gedaan. Dus prima te verklaren. Dan nu dus 2 weken verplichte rust. Dat vind ik ook wel lekker hoor! Maar dan komen ook kriebels. Als de zon schijnt, wil ik wel graag even een rondje lopen of fietsen. MAG NIET!! Plannen maken kan ook. MAG WEL!! Dus ik zit alweer vol met plannen en ideeen. Plannen hoe ik na volgend weekend weer voorzichtig ga starten. Waar de focus in de training komt te liggen en stiekem een beetje bedenken welke wedstrijden ik volgend jaar graag zou willen doen. Komt wel. Schrijf ik later nog wel over. Ik ga nog even hangen in de ruststand en ga langzaam mijn verhaal met details over de Inferno opschrijven. Ik heb een mooi seizoen gehad. Nieuwe ervaringen opgedaan. Dat neem ik mee. Salut! 

Bedankt Wynand Poortvliet voor de foto's. Bedankt organisatie en vrijwilligers Tri-Ambla voor de mooie beleving

woensdag 9 augustus 2017

Nisraman en aftellen tot INFERNO (19 augustus)

Het aftellen is begonnen. En met mijn laatste wedstrijden (zwemloop 19 juli en Nisraman 23 juli) en een aantal specifieke parcourstrainingen, zit ik nu in de taperfase. Whaaahhh, het komt echt heel dichtbij.

Zwemloop Put van Nederhorst (1.5 - 5)
Op woensdagavond 19 juli hadden Samme en Hans (AV Heerenveen) een kleinschalige zwemloop georganiseerd. Door de afstanden: 1.5km zwemmen en 5km lopen, was het een prima laatste trainingsprikkel voor de Nisraman die 4 dagen later volgde. Mooi stukje zwemmen en niet teveel lopen. Anders kwam ik met mijn herstel in de knoei. Een mooie opkomst van zo'n 50 atleten! Het zwemmen verliep wat ongewoon omdat de eerste 150-200m van het zwemparcours zo ondiep was, dat er door het gros van de atleten eerst een heel stuk werd gelopen ipv gezwommen. Dat maakte dat ik niet een super start had. En ook een verkeerd mikpunt na het ronden van de 3de boei zorgde ervoor dat ik even wat extra meters zwom. Maar verder tevreden over mijn zwemslag en de power die ik had. Als derde dame startte ik met lopen achter Elisabeth en Charissa. Ondanks mijn beperkte tempotrainingen, ging de 5km lopen heel prima en liep ik halverwege het lopen al op kop. Mooi solide uitlopen. Lekker wedstrijdje zo. En winst blijft leuk!

Nisraman (1 -42 - 16 - 10)
En toen kwam het specifiekere werk. De Nisraman.....of ook wel de mini Inferno. Immers ook zwemmen, race, MTB en trailrun. Maar dan iets korter. Zwemmen 1km, race 42km, MTB 16km trailrun 10km. Tevens iets minder hoogtemeters. Maar wel heeeeel steile stukken op raceparcours. Helaas werd het zwemmen vervangen door een run van 3.2km omdat er door lage waterstand een bacterie in het water zat. Heel jammer. Maar geeft ook iets meer ontspanning omdat we nu maar 1 PF hadden ipv 2 PF's. Het damesveld was erg klein. Op de startlijst 10 dames. Aan de start uiteindelijk maar 8 dames. Hmmm, schrikt het parcours dan toch zo af?



Met een aparte damesstart vanwege battle of the sexes, was het toch een vreemde bedoening. In een serie van 8 dames wegrennen. Tja. Sterke dames in het veld. Maar ik zou toch mijn eigen race draaien. Dus behouden lopen. Dat betekende dat ik op 7de positie (en daarmee op ee-na-laatste) begon aan het race onderdeel. Race is niet heel erg mijn ding. Gewoon omdat ik in verhouding veel beter uit de verf kom op de ATB en omdat ik zoveel mogelijk een diepere zitpositie vermijd vanwege beschadigde liesslagaders waaraan ik in 2013 en 2015 ben geopereerd. Maar dit raceparcours vond ik best leuk! En ik zag het tevens als wat specifiekere klimprikkel voor de Inferno. Dus kom maar op. Twee rondes van ruim 21km. Al redelijk vlot werd ik ingehaald op de race. Dat betekende een laatste positie. Hoewel ik prima aan het racen was, voelde het toch wat ongemakkelijk hoor. Nog nooit meegemaakt in een wedstrijd. Maar goed, het ging lekker en ik zou wel zien hoe de wedstrijd verder zou gaan. Het klimmen ging (ondanks dat dit ook mijn sterkste punt niet is) heel prima. En in de tweede ronde kon ik mij ontdoen van de laatste positie. Van een 8ste ging ik naar een 7de plek door op de Muur van Maboge (gewoon 23% he!!) de dame voor mij te pakken. En verderop op het parcours kon ik nog een plekje opschuiven. Ik dacht: al mijn lange duurtrainingen zijn niet voor niets geweest. Op inhoud niets tekort. Met het opschuiven naar plek 6 begon ik aan het spannendste deel: het mountainbiken.

Over het mountainbike parcours had ik al wel gehoord dat het best selectief was. Nu houd ik wel van een beetje selectief parcours. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Een grote ronde van 16km. En omdat ik geen meter van het parcours verkend had, was iedere meter ook nieuw. Vanaf het begin voelde het goed. Vertrouwd met mijn relatief nieuwe MTB waar ik nu de 3de wedstrijd op reed. Klimmen ging goedm bochten en dalen idem dito. Was dit het? Ja, dit was het. De afstanden van de race en ATB hadden wat mij betreft wel omgedraaid mogen worden hoor. Want spelen op de MTB blijft leuk. Helemaal in deze omgeving:). Ik schoof nog een plekje op naar positie 5 en mocht toen aan het lopen beginnen.

Nou, dat lopen had ik me wel een beetje op verkeken hoor. Tsjonge zeg wat selectief. Heftiger dan de Xterra France; extremer klimmen en extremer dalen en de rechte stukken waren door de hoeveelheid stenen/rotsen en boomwortels niet in afdoende tempo te rennen. Maar ook wel kicken! De eerste 1.5km flink steil afdalen. Daarna wat draai, keer en klimwerk. Rond kilometer 7 een stukje steil klimmen, waar de touwen klaarhingen om jezelf omhoog te hijsen. Yeah!! Dan met de handen op de knieen doorploeteren omhoog en daar stond Marcel even aan te moedigen. Ach nog 2 kilometer, dan ben ik echt weer bij je. Maar dat duurde toch nog wel een kwartiertje. Mijn God, wat een enorm heftige klim kwam er toen. Op handen en voeten tegen de steile gladde zanderige/modderige wand omhoog. Daarna maar rustig "uitgelopen". Prachtige belevenis. Zou het zo weer doen. Maar dan graag met zwemmen erbij.

Bij de finish Marcel en zijn ouders die me binnenhaalden. Lange dag zo! Maar wel heerlijk. Afgeloten met een heerlijk terrasje in de zon. En na een nachtje Belgische camping door naar Zwitserland.















Laatste 4 weken voor de Inferno
Aftellen. De Nisraman was exact 4 weken voor de Inferno. De maandag na de Nisraman reden Marcel en ik naar Interlaken. Ik gunde mezelf 3 dagen rust in mijn trainingsschema voordat ik de trainingen weer op zou pakken.  Maar mijn lijf herstelde super. Dus na 1 reisdag, pakte ik de tweede dag (dinsdag) al mijn herstelloopje en besloten we de dag erop (woensdag) het loopparcours van de Inferno te verkennen. Het lijf voelde goed. En dat gaf vertrouwen. Toch werd de verkenning van het loopparcours als training een echt pittige kluif.

Loopparcours Inferno: We skipten de eerste 5km van het Inferno loopparcours (relatief vlak) en begonnen met de klim. Hmmm, dat was wel even inkomen. In zone 1 lopen wil dan niet. Omdat ik er niet een te zware training van wilde maken en het vergelijkbaar zou moeten worden met het lopen tijdens de wedstrijd, gingen we al vrij vlot wat stukken wandelen ipv "rennen" (in hoeverre je op 8-10% nog spreekt over rennen). Het verliep goed. En de GPX route op de telefoon was nauwelijks nodig omdat het parcours ook met stickers op paaltjes stond aangegeven. Onderweg af en toe even rust en uitgebreid tijd nemen om te eten. Vanaf Murren (laatste 6-7km van het Inferno parcours) werd het wel serieus pittig. Wow. Meer dan wandelen kwam er niet van. Daar was ik wel op berekend. Maar wanneer je daar dan loopt op het parcours dat ik alleen van plaatjes, filmpjes en verhalen kende, nou dan is dat wel even anders. En het werd koud. En hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw er lag. Was dit nu wel zo verstandig? Gelukkig armstukken mee voor de kou. Armstukken over de handen als handschoenen. Met de Schilthorn in zicht, stonden we tot de enkels in de sneeuw. Een pad ws amper zichtbaar. Slechts enkele voetsporen lieten zien waar aanvankelijk het looppad langs ging. Het voelde niet fijn. We moesten zeker nog 1.5-2km klimmen naar de top waar enkel sneeuw zichtbaar was. Ik was moe en koud en het duizelde me wat voor de ogen. We besloten om een top eerder te stoppen (de Birg) om van daaruit de lift naar beneden te nemen. Nou, poeh. Goede keuze. Jammer dat we het laatste stuk niet hebben kunnen verkennen. Maar ik wilde geen onverantwoorde trucjes uithalen. Op de wedstrijddag hoop ik gewoon dat de paden normaal zichtbaar zijn (en een beetje zon zou ook wel fijn zijn).

Raceparcours Inferno: De looptraining cq parcoursverkenning op woensdag van het loopparcours was pittig geweest en dus was voldoende rust voor het lijf wel van belang. Daarom de donderdag even een half uurtje zwemmen en een uurtje losfietsen. Aanvankelijk wilde ik donderdag de eerste klim van de Inferno op de race verkennen, maar met een zware fietstraining op vrijdag, bleek dat niet echt verstandig. En vrijdag werd zwaar. Nadat ik een half uur had gezwommen en Marcel alles voor het fietsen gereed had genaakt, vertrokken we vanuit Interlaken het Inferno race parcours op. Eerste deel Zwitsers vlak en dan klaar voor 18 kilometer klimmen (gemiddeld 10%). De Grosse Scheidegg op. Echt een pittige klim. Afwisselend, dat wel. Juist door de continue wisseling van de hellingshoek erg zwaar. Maar toen we boven waren dacht ik: dit is te doen. Helemaal met knap weer. We daalden af naar Grindelwald en begonnen daar op de race aan het eerste stuk van de MTB klim die over asfalt start. Na 5km hadden we er wel genoeg van :). Dus toen heerlijk vanuit Grindelwald terug naar Interlaken. Check....ook weer gehad.

Klimmen, klimmen en nog eens klimmen: 2x de Stelvio: Met nog 17 dagen voor de wedstrijd wilde ik nog 1 goede klimtraining doen. Nadat we 6 dagen in Interlaken hadden gezeten, reden we door naar een camping aan het Comomeer. Ideaal voor zwemmen, zon en rust. Maar als je dan iets in de buurt van de Stelvio zit, dan is het toch mooi om die van je bucketlist af te kunnen vinken. en natuurlijk tevens een prima Infernotraining. Maar dan moest ie natuurlijk niet 1 maar 2x beklommen worden. Want een training van 2-2.5 uur is voor de Inferno wel een beetje kort. Dus Marcel zocht een mooie ronde waardoor we vanuit Bormio de Stelvio op konden fietsen, dan via de Umbrio pas (Zwitserse zijde) naar beneden en met een mooi ronde door het dal via Prato weer omhoog. Doel was om de eerste klim binnen de 2 uur te doen. Met een gemiddelde snelheid van 11.5km/hr lukte dat prima. Dus deel 1 van de training geslaagd. Deel 2 was afdalen en lekker ontspannen door het dal. Dat afdalen is dan nog wel een dingetje voor mij hoor. Pas de voorgaande week heb ik voor het eerst op de race in de bergen afgedaald. Met de MTB normaal geen probleem. Maar in de beugels voelt dat echt nog niet vertrouwd. Laat ik maar zeggen dat ik daar zeker geen winst uit ga halen :). Deel 3 was de Stevio voor de 2de keer omhoog. Natuurlijk zwaar. Maar we hadden goed weer en ik vind de Stevio mooi geleidelijk lopen. Een tweede keer omhoog doet pijn, maar ik vond het beklimmen van de Grosse Scheidegg echt pittiger. Enfin. De top voor een 2de keer gehaald en toen weer lekker naar beneden. Weer een goede fiets/klimtraining voor de Inferno. Ik zeg: tijd om te taperen

Laatste 2 weken: omdat het aan het Comomeer steeds warmer werd, waren de trainingsomstandigheden na het beklimmen van de Stelvio niet optimaal. Maar het lichaam heeft ook wel wat rust verdiend. Nog wat kortere trainingen om wat ritme te houden. En verder het lichaam lekker laten rusten. Ik schijn er klaar voor te zijn. Of dat ook zo is? Gezien de trainingen en parcoursverkenning weet ik dat ik de Inferno fysiek en mentaal aankan. Ik vind het vooral heel spannend! Ik heb zin en hoop vooral dat we een beetje gunstige weersomstandigheden hebben. Zwaar wordt het toch wel. Ik ben vooral benieuwd. Benieuwd hoe mijn lijf dit gaat ervaren. Over een week gaan we weer naar Zwitserland. De 19de moet het gebeuren. 

dinsdag 11 juli 2017

Cross triathlon RUN FOREST RUN: een prachtige nieuwkomer

Door clubgenootje Henk Onsman kwam de nieuwe cross triathlon in Gasselte bij mij onder de aandacht. Vanwege de wat langere afstanden van de triathlon (Z1.5km - F45km - L19km) werd ie extra aantrekkelijk, want dat maakt het specifieker in voorbereiding op de Inferno. Met na de wedstrijd een kleine 70km op de race na huis werd het een ideale sportdag. Prachtige wedstrijd. Complimenten aan Winfried Bats en collega's voor deze geweldige ervaring en nieuwe wedstrijd op de kalender.

Vooraf
Vorig jaar fietste ik de Hondsrug Classic nog. Al fietsend over een prachtig deel van de vaste ATB route staarde ik naar de mooie plas water. Een flinke zandafgraving die in het midden ruim 50m diep is en voor zwemmers verboden gebied. Hoe prachtig zou het zijn om in dit gebied een cross triathlon te hebben. Het aantal cross triathlons in Nederland is mager. En met het verdwijnen van de cross triathlon in Nijverdal en dit jaar ook Vlaardingen afwezig op de kalender, is de grens over de enige optie. Met Arie de Jong al dikwijls gemijmerd over een cross triathlon in Appelscha, want ook daar ligt een prachtig parcours en geweldig zwemwater. Maarja, iemand moet dat organiseren he! Hoe mooi dat Winfried Bats die gedachte ook had voor het mooie gebied bij Gasselte. Dus zonder enige twijfel ingeschreven voor de XXL versie. 

Wedstrijd

De start in Gasselte was mooi op tijd om 10:00. Dus om 8:00 van huis zodat ik er om 9:00 zou zijn. Marcel stapte om 7:00 al op de race, zodat hij voorafgaand aan de wedstrijd zijn fietskilometers al mooi kon maken en mij op tijd zou kunnen zien starten. De weersvoorspelingen waren voortreffelijk. Heerlijke temperatuur en een fijn zonnetje. Het water waar we in mochten zwemmen was adembenemend om te zien. Wat een fijne plek.

We hadden een kleine startserie van 60 atleten op de langste afstand waaronder 10 dames. De bedoeling voor het zwemmen was om eerst een stuk van een meter of 30 door te waden, dan rennen over een zandeilandje, om zo aan de achterzijde van het eilandje het water in te duiken voor 3 rondes zwemmen. Hoewel we gewaarschuwd waren voor wat kouder water, vanwege de diepte van de plas, voelde de temperatuur van het water prima. Om 10:00 het startschot. Ik liep mooi voorin om zo ook zicht te houden op het eerste stuk water waar we doorheen moesten waden. Lopen, dolfijnen, zwemmen, dat was een eigen keuze. Omdat het ongelijkmatig diep/ondiep was, was op de meeste plekken lopen de beste optie met af en toe een dolfijnenduik. Ik was vlot op het eilandje en rende in rustig tempo naar de andere kant van het eilandje om daar het diepere gedeelte van de plas in te duiken. Wat blauw!Wat prachtig! Een genot om hier te zwemmen. Ik probeerde positie te kiezen. Ik had geen dames voor me gezien en zocht naar voeten van een zwemmer die in een strak tempo te volgen zouden zijn. Dat lukte me niet goed. Dus eigen lijn kiezen. Eerste ronde prima, lekker tempo. Tweede ronde ook goed. Bij het ingaan van de derde ronde besloot de man die bij mij aan de voeten had gezwommen, mij voorbij te gaan. Ik liet hem buitenom gaan en dook in zijn voeten. Maarja, daar zat Simone al :). Beetje onhandig haakten we af en toe elkaar in de arm. Een steady laatste ronde leidde ons in strak tempo naar het eiland. Eilandje weer over rennen, door het water waden en dan een flink stukkie lopen naar het PF. 

Ik had een vlotte wissel en sprong als eerste op de ATB. Simone haakte vlot aan. En gezien haar fietsverdiensten in het verleden hoopte ik bij haar in het wiel te kunnen blijven. De eerste van de drie ronden wisselden we het kopwerk mooi af. Het parcours was niet heel zwaar en ook niet erg technisch. Paar leuke bochtige stukjes met kort klimwerk. In de tweede ronde kon ik in het wiel kruipen bij een man voor me en de hele ronde zonder enig ongemak of krachtverspilling prima kunnen fietsen. De laatste ronde hield ik voldoende power om (voor mij) het juiste tempo te houden. Met de wetenschap nog 19km te moeten trailen en mijn hoofddoel (Inferno) voor ogen, niet maximaal op de trappers staan. Simone hield het wiel en zo hadden we een prima fietsonderdeel. De tweede wissel ging weer vlot en met Marcel als coach aan de zijlijn was mijn vocht en voeding geregeld.

De loopronde had ik niet verkend. Wedstrijdroutes verken ik overigens nagenoeg nooit. Meestal is het toch 3 of 4 rondes fietsen, danwel lopen. Dan kun je prima de eerste ronde in de wedstrijd verkennen, dan 2-3 rondes knallen en eventueel nog een rondje bijkomen. Haha. Het was de eerste ronde wel even zoeken soms naar het pad. Een ware trailrun tussen de bomen door over het mos. Hoewel de eerste 4 kilometer prima te doen waren, kwam de traktatie in de laatste 2 kilometer van de ronde. Poeh. In het bos onder de bomen liep je heerlijk in de schaduw en was het parcours relatief vlak. Maar zodra je het bos uit liep.........tsjongejongejonge......... Dan was het Pal in de zon 3 flinke kuitenbijters over. Die waren echt zwaar. Ik was heel benieuwd wat mijn kuiten hiervan zouden vinden. Ik had mijn linker kuit al laten tapen. Dus kijken maar. Simone had mij halverwege de eerste ronde al bijgehaald en nam de kop over in de wedstrijd. Ik probeerde dicht bij haar te blijven en vooral in de klimmetjes aan te zetten zodat het verschil beperkt bleef. Maar aan het eind van de eerste ronde moest ik haar toch laten gaan. Ik wilde niets forceren en mijn eigen race blijven lopen. Dat ging
prima. Ik hield in de tweede ronde zicht op Simone, maar zag dat het verschil opliep tot een minuut.



Ik besloot een versnelling uit het hoofd te zetten. Dat zou teveel van mijn lichaam vragen en kans op meer schade in de kuit werd dan ook te groot. Na ronde twee liet ik de touwtjes nog iets vieren. Ik vond het prima. En achter mij was niets te vrezen. daar bleek een gat van bijna een half uur te ontstaan op dame drie (Esmeralda). Voor de laatste keer het bos uit en de laatste 2.5 kilometer met de kuitenbuiters. Pfff. Blij dat ik mijn blik op het helder blauwe water kon richten. Wat lonkte dat meer in de warmte met deze inspanning. Ik liep ontspannen op de finish af en zette een eindtijd van 4:15:21 neer. Dat was sneller dan de 4:30 die ik had gepland. De beloning was nogmaals een duik in het heerlijke water, een dikke kus van Marcel, het gezellig napraten over de ervaring van de wedstrijd met vele sportmaatjes en een mooie tweede plaats. De 70km naar huis toe werd nog wel een mentaal dingetje hoor. Gelukkig was het heerlijk weer en had ik een hele zachte zijwind. Weer 7 trainingsuurtjes in de pocket.

Jongens, jongens, wat is dit toch mooi. Even 2-3 daagjes rustig aan en dan weer doortrainen. Over anderhalve week staat de Nisraman op het programma. Tevens start van onze vakantie. Sinds lange tijd dat ik de race werd eens bestijg voor een wedstrijd. Trouwe lezers en bekenden weten wel waarom. Zolang mijn ATB ook maar onderdeel is van de wedstrijd, dan vind ik het goed. Ik ga mijn laatste trainingsweken in. Na de Nisraman nog even lekker trainen in Zwitserland en Italie om vervolgens thuis en op Ameland te kunnen taperen. En dan mag het gebeuren!

Mischa Visser en Flip Slik bedankt voor de foto's!

maandag 3 juli 2017

Wedstrijden en zware trainingsblokken: Limburgs Mooiste, Kijkduin, Hel van Ede-Wageningen

Met nog minder dan 7 weken te gaan richting de Inferno, zijn de trainingsweken serieus te noemen. In de blokcycli zowel lange trainingen als soms eens iets korter intensief werk middels een wedstrijd. Zo bestond afgelopen blok uit 3 flinke weken met in week 1 Limburgs Mooiste gecombineerd met een trailrun, week 2 de Beach Challenge in den Haag en in week 3 de Hel van Ede-Wageningen gecombineerd met een trailrun. De rustweek vorige week was dan ook meer dan welkom. Onderstaand mijn wedstrijdverslag van de Beach Challenge en een korte update van de voorbereidingen op de Inferno. 

Beach Challenge: 
Trainen is (meestal) leuk......een wedstrijd nog uitdagender. Daarom in mijn voorbereiding op de Inferno een aantal wedstrijdjes meegenomen om een intensieve trainingsprikkel te krijgen en om lekker te kunnen strijden. Zo ook de Beach Challenge weer in mijn agenda gezet. Altijd een leuke en gezellige wedstrijd. En sinds het niet meer puur een beach race is, vind ik 'm stukken aantrekkelijker. 

Zwemmen: Om 14:30 was de start van het zwemmen. De bedoeling was om vanaf het strand de zee in te rennen (van het strand af) de boeien te ronden en weer terug zwemmen richting het strand. Door de stroming was het weer goed bijsturen tijdens het zwemmen. Ik was goed weg. Ik had gekozen voor de binnenzijde van de zwemlijn. We moesten eerst een watergeul door. Dat betekende: rennend het water in, dan dolfijnen en misschien even zwemmen en dan was het weer dusdanig ondiep dat je weer kon lopen of dolfijnen. Met mijn korte lengte niet heel ideaal. Ik kan mijn benen niet zo hoog over het water heen zwaaien. Maar de start ging goed en ik bleef redelijk voorin. Dan non-stop zwemmen. en hoewel de zee redelijk vlak leek, voel je toch de deining van de zee en moet je goed timen met kijken om in de juiste lijn te blijven zwemmen. Het blijft tevens een apart fenomeen dat je gedurende het zwemmen andere atleten links en rechts op grote afstand ziet en toch weer gezamelijk ligt te stoeien bij de boei. "De weg terug" van zee richting strand was flink bijsturen. De zuidelijke stroming zorgde ervoor dat je flink af kon drijven. Hoewel ik niet volledig tevreden was over mijn bijsturen tijdens de kilometer zwemmen, had het veel slechter gekund. Ik liet me richting het strand rollen en liep na 15:02 als tweede dame het PF in. 

Fietsen: Op de ATB klaar voor 5 rondjes (28km) door de puinduinen. Aanloopstuk, het strand af, de duinen door en daar rondjes maken. Een mooi afwisselend rondje met leuke variaties zoals, korte steile klimmen, trap afdalen, trap oplopen met ATB, mul zand en soms een scherp bochtje. Al vrij vlot kwam Ingrid van achteren aanrijden. Het werd onze uitdaging om de Zwitserse Chantal Ruegg bij te halen. Vorig jaar lukte me dat direct aan het begin van de wedstrijd en kon ik steeds verder uitlopen. Maar dit jaar bleef het verschil iedere ronde gelijk. Marcel gaf de tussentijd na iedere ronde door. Het gat werd niet kleiner. Ingrid en ik waren aan het stuivertje wisselen. Iedere ronde 2x van positie wisselen doordat we beiden onze indivuele goede en minder goede kwaliteiten hebben. Na een prima fietsonderdeel, was het tijd om de ATB voor de loopschoenen te wisselen. Een vlotte wissel zorgde ervoor dat ik met anderhalve minuut achterstand op Chantal aan het lopen startte en een aantal seconden voorsprong had op Ingrid. 

Lopen: Met het eerste stuk door het mulle zand, is de start van het lopen tamelijk pittig. Daarna de duin over het voet/fietspad......En dan is het even een beetje bijkomen voordat je weer een flinke klim door het mulle zand omhoog mag maken. Pfieuw. De afwisseling in het loopparcours met stukken mul zand, onverhard pad maar ook 2 stukjes asfalt maken dat je nog mooi even een beetje herstel kunt pakken na zwaardere stukken. Ik vreesde een beetje voor mijn kuiten. Vooral mijn linker kuit geeft de laatste tijd weer wat klachten tijdens looptrainingen. Maar door met beleid te lopen, ging het goed. Toch liep Ingrid mij in de eerste ronde al vlot voorbij. Aanhaken lukte net. Maar de mulle stukken waren onprettig voor mijn kuit waardoor ik af en toe een gaatje moest laten vallen. Het verschil met Chantal werd een heel klein beetje kleiner. Na de eerste loopronde moest ik Ingrid echt loslaten en wist ik ook (gezien de tijd die ik in de eerste loopronde goed had gemaakt op Chantal) dat ik Chantal niet bij zou kunnen halen. Ik nam mijn laatste gel en probeerde het gat met Ingrid niet te groot te laten worden. Met uitzicht op het strand en nog anderhalve kilometer te gaan tot de finish, zag ik dat het gat met Ingrid kleiner werd. Op het strand liep ik naar haar toe. Ik wist niet of ze het gas eraf had gehaald omdat het gat met mij groter werd of dat er nog power over was in haar benen. Bij het keerpunt op het strand haalde ik Ingrid in. Ik voelde voldoende power in mijn benen en ik had het geluk dat dit stuk strand niet heel erg mul was. Zo kon ik een gaatje slaan. Maar de finish was nog best een stuk. Ik bleef pushen en zag de finish in gedachten al voor me. Ik kon de voorsprong houden en maakte het gat richting Chantal vlot kleiner. Maar het parcours was toch anderhalve kilometer te kort om ook Chantal nog te pakken. De race was mooi en het gevoel voldaan. Tevreden over de wedstrijd. Bedankt organisatie! Videoverslag door Frank Hamelink


Trainen
Met trainingsweken tot 18 uur zit ik nu wel op de maximale top in mijn voorbereiding. Het is een kwestie van timing, maar tot op heden lukt dat best goed. De planning is strak: trainingen goed afstemmen op de kids en mijn werktijden. De weekenden dat de kids niet bij ons zijn, geven veel ruimte om lange trainingen te maken. maar net zo belangrijk is om daarna ook rust te krijgen. Dat lukt soms ietsje minder :). Limburgs Mooiste was een prachtige specifieke koppeltraining waarin we vanuit Valkenburg naar de start in Heerlen fietsten (12km) en vervolgens de ATB tocht van 110km deden. met daarna dezelfde weg weer terug van Heerlen naar Valkenburg om daar de ATB voor loopschoenen te wisselen. Experimenteren met voeding en lopen met de camelbag. Gaat allemaal prima. Ook Ede-Wageningen een vergelijkbaar concept al moest ik toen het lopen een kwartiertje inkorten vanwege klachten aan het been. 

Komend weekend staat de crosstriatlon in Gasselte op het programma. Een mooie (relatief) lange afstand (1.5 zwemmen - 45 ATB - 18 trailrun). Als het (weer) meezit op de race terug naar Heerenveen zodat de omvang nog wat specifieker wordt. Het is leuk, soms ook zwaar, maar vooral uitdagend. Ik merk dat het lichaam sterker wordt doordat ik langere en zwaardere trainingen steeds beter aankan en ook sneller herstel. Maar hier en daar komen ook wat pijntjes opzetten. Gelukkig is de fysio welwillend en helpen de masseur en Marcel in alles mee om mijn lichaam zo optimaal belastbaar te houden. 

En verder......nog 3 lange koppeltrainingen tot de Inferno waarvan 1 op het parcours in Zwitserland. 23 juli de Nisraman. Het is nog even volle bak er tegenaan. Met heel veel enthousiasme en nieuwsgierigheid. Want wat er straks gaat komen.......

Met dank aan Jeroen Tibbe en Ed Turk voor de foto's


woensdag 24 mei 2017

Epic moments

Nog 3 maanden en dan heb ik de Inferno alweer gehad. In mijn voorbereiding op de Inferno heb ik een aantal toffe wedstrijden in de planning opgenomen. De eerste 2 heb ik achter de rug: Zondag 30 april reed ik tijdens de Gert-Jan Theunisse Classic een ATB marathon van 120km en afgelopen zaterdag 20 mei deed ik mee op de lange afstand van de Pyramide cross duathlon in Austerlitz (9-27-4.5). Hoewel de ATB marathon echt een training voor me was, won ik op de lange afstand. Een mooie opsteker. Ook de duathlon verliep heel prima. Ik kwam als vierde dame over de finish en won bij de dames 40+. 

Gert-Jan Theunisse Classic (120km ATB)
Ondanks dat het echte lenteweer in vorige maand op zich liet wachten, werden de lange duurritten op de fiets meer en meer uitgebreid. Hoewel ik echt liever met de blote benen fiets, is het met de ATB met wat kouder weer ook prima te doen. Hoewel de lange ritten meestal op een rustiger tempo gaan, heb ik een aantal marathons ingepland tijdens mijn voorbereiding op de Inferno, waarin ik goed tempo mag fietsen. Prima voor de tempo hardheid. 

De GJT Classic startte ik samen met Marcel. We hadden erg aangenaam weer dus mooi in de blote benen. Bedoeling was 3 rondes biken van 40km. Hoewel het een relatief vlak maar gevarieerd parcours was, had iedere ronde een aantal echte killers erin (aantal korte steile klimmen en afdalingen met scherpe bochten achter elkaar aan). Een mooie uitdaging. Het gros van de deelnemers deed mee op de 80km en was daarom na 2 rondes al uitgefietst. Maar ook een groot aantal deelnemers van de 120km, hielden het na 2 rondes al voor gezien. 

De laatste ronde moest ik dan ook helemaal alleen fietsen. Mooie mentale training. Na 100km liep de energie wel langzaam terug, maar moesten de nodige kilometers nog wel weggetrapt worden. Niemand voor me te zien, niemand achter me zien. Doorgaan maar. Die finish komt vanzelf. Na 6:38 had ik 124km op de teller en beklom ik nog 1 keer de Alpe d'HuZwets. Ik finishte als eerste dame. Dat was een mooie bijkomstigheid. Goede training! Dus blij



Pyramide duathlon Austelitz (9-27-4.5)
Terwijl een groot aantal van mijn clubgenoten startten in onze eigen triatlon in Heerenveen, reed ik naar het midden van het land voor een geweldige cross duathlon. Nog niet eerder had ik meegedaan aan deze wedstrijd omdat ie normaliter in september werd verreden en dan was net mijn rustperiode ingegaan. Nu een mooie kans. Bovendien extra aantrekkelijk door de wat langere afstanden dan in de meeste cross duathlons. 


Ik was benieuwd hoe het zou gaan. Nadat ik in januari een scheurtje in mijn hamstring opliep tijdens de cross duathlon op Ameland en 2 weken later tijdens de warming-up voor de cross duathlon in Norg deze zwakke plek opnieuw scheurde, hield ik een aantal weken 'looprust'. Daarna gaan bouwen in duur. En pas weer enkele weken daarna gewerkt aan het tempo. Maar met inmiddels de nodige loopkilometers weer in de benen, met opvoerende tempo's, voelde ik me zeker over mijn loopniveau. Fietsen had ik ook veel gedaan, maar ook vooral op duur en minder op tempo. 

Er stond een mooi startveld. Dus dat werd zeker strijden. Spannend! De eerste run voelde goed. Een aantrekkelijk loopparcours met wat klimmen, dalen, boomwortels en bochten. Maar niet heel steil, extreem of zwaar. Ik liep op 4de positie en die plek, hield ik nagenoeg de hele run vast. Na een vlotte wissel, sprong ik op mijn nieuw ATB voor 4 fietsrondes van 7km. Aan de fiets lag het niet, die reed perfect. Toch kon ik niet maximaal de power op de pedalen zetten, die ik zou willen. Zo kwam tijdens de eerste ronde Dieuwertje Poort al voorbij en in de laatste ronde passerden ook Roos van Leengoed en Debbie Ammerlaan. Dus van een vierde positie terug naar positie 7. 

Aangekomen bij de wisselzone voor de laatste run, zag ik Roos en Dieuwertje. Mijn wissel was goed en de benen voelden ook nog fit. Dus direct goed tempo. Het lopen voelde lekker en ik kon voldoende pushen en kwam zo na 1 ronde op een 5de plek. Ook Debbie kon ik in de laatste ronde nog voorbij waardoor ik als 4de finishte. Tevens eerste bij de Dames 40+. Ik was erg tevreden over mijn loopvorm. Fietsen zou ik nog iets meer power willen hebben. Maar voor de weg naar de Inferno, vind ik het zo prima.

What's next?
Komende weken is de agenda best vol. Komend weekend 150km op de race in Teckelenburg om wat klimwerk te trainen. Dan staat Limburgs Mooiste (110km ATB) met aansluitend een trailrun op programma; ook in de Beach Challenge ga ik starten; de Hel van Ede-Wageningen (95km ATB + trailrun); Cross triatlon Gasselte en de Nisraman. Uitdagende vooruitzichten. Erg veel zin in. Helemaal lekker om dit op mijn nieuwe bike te doen: De Specialized Epic. Heerlijke bike. Geeft weer extra spirit!

dinsdag 7 februari 2017

Cross duathlon Norg: DNS

Norg is altijd een prachtige cross duathlon. Ik heb er vele jaren aan de start gestaan, maar afgelopen jaren moest ik toch steeds verstek laten gaan door verschillende redenen. Dit jaar weer vol goede moed ingeschreven omdat de singletracks van het parcours echt een leuke uitdaging zijn. Vijf minuten voor de aanvang van de wedstrijd besloot ik om toch niet te starten #DNS

Blessure
Twee weken voor Norg was de cross duathlon op Ameland. Ik startte daar niet fit vanwege griep- en longklachten en onderkoeling in de wedstrijd de week daarvoor. Op Ameland scheurde ik tijdens de eerste run een spiertje van mijn hamstring. Fietsen na de eerste run ging toen nog prima, maar de laatste run heb ik behouden moeten lopen vanwege pijn en omdat het lijf ook leeg was. Ik hoopte toen nog dat het een kleine verrekking was en besloot wat rustig aan te doen. Kwam ook goed uit omdat het lijf ook nog verder moest herstellen.

Anderhalve week na de cross duathlon op Ameland probeerde ik de intensiteit van de looptraining weer wat op te schroeven. Tijdens mijn lange duurloop met 9 tempoblokjes van 3' ging het toch mis. Na 1:20 te hebben gelopen was ik toe aan mijn laatste tempoblok en voelde ik weer die scherpe pijnscheut waardoor hardlopen bijna niet meer mogelijk was. Hmmm. Lastig. Het was 3 dagen voor de wedstrijd. Wat nu? Ik had echt veel zin in de crossduathlon van Norg. Na een nachtje slapen voelde de hamstring al veel beter. Misschien wel een beetje tegen beter weten in de dag na de looptraining naar de masseur om de hamstring te laten masseren. De zaterdag voor de wedstrijd nergens last meer van in rust en de zwemtraining ging heerlijk. Eigelijk vergat ik die hele hamstring al weer. Teveel zin om naar Norg te gaan.

Dus zondagochtend Met Marcel en Suzanne op naar Norg. Praatje hier, praatje daar. ATB laten checken en bike parkeren in het PF. Half uur voor de start rustig warm lopen op het parcours. Ik was benieuwd. Parcours lag er modderig bij. En hoewel ik niet topfit was, wilde ik erg graag meestrijden voor de podiumplekken. Na een kilometertje lopen even wat aanzetten om de spieren te prikkelen. Pang! En toen was het weer mis. Shit, balen. Moet wel een scheurtje zijn. En hoe verstandig is het dan om de wedstrijd te doen? Dat wordt een ware lijdensweg. Nee, niet doen. Even stil staan. been los schudden. Voelen. Even rustig lopen. Nadenken. Overleggen met Marcel. Weer stilstaan; oprekken, losschudden. Even lopen; even aanzetten. Steeds die priem die in mijn been prikt. Een scherpe, niet te negeren pijn. Dit is echt niet goed. Jemig, kut zeg. Sta ik hier, maar ga ik gewoon niet meedoen. Ik vond het echt even niet leuk. Toch maar spullen pakken en naar huis. Nee, dan heb ik geen zin meer om te kijken. Dan is de lol wel even weg.

Maandag direct de fysio gebeld. Ik kon dinsdag terecht voor een echo. Een bevestiging zoeken. Die kreeg ik. Scheurtje in de hamstring. Even 5 weken niet lopen. Gelukkig ben ik multisporter en kan ik nog fijn fietsen (wel beheerst en niet trekken aan de pedalen) en prima zwemmen. Trainingsschema dus even een beetje aanpassen dus. Maar dat is geen probleem, al had ik het liever anders gezien natuurlijk. Just go for it!!!

vrijdag 3 februari 2017

Ameland Cross duathlon: een jasje uit!

Een week na de onderkoeling tijdens de cross duathlon Henschotermeer werd de eerste editie van de cross duathlon op Ameland gehouden. Temperaturen rond het vriespunt maar een strakblauwe hemel met een stralende zon waardoor het jasje uit kon; een laagje minder in vergelijking tot de voorgaande week. Maar door de extreme kou van de wedstrijd in de voorgaande week had ik al "een jasje uitgedaan". Maar Ameland wilde ik niet missen. Dus met een jasje minder ook fijn genoten.

De week vooraf
Al voor de cross duathlon Henschotermeer kampte ik met griepverschijnselen en pijnlijke longen. Maar niet ziek genoeg. En daarom Henschotermeer gewoon gedaan. Als ik ziek moest worden, dan zou dat na de wedstrijd wel gebeuren. Dat gebeurde niet. Maar het lijf had naast de griep/longproblemen wel een flinke optater gekregen door de extreme kou (Verslag Henschotermeer). Dus, hoewel ik niet ziek werd, echt beter werd ik ook niet. Ja, met hele kleine stapjes. Voor Ameland voelde ik me fit genoeg. Bovendien was er heerlijk weer voorspeld en is sporten op de bodem waar ik ben opgegroeid nog altijd extra genieten met pap en mam altijd in de buurt.

De wedstrijd
Zondagochtend met Marcel, Jan en Henk naar het eiland. Heerlijk om dan nog even relaxt een bakje bij pap en mam te doen en in te schrijven zo'n 600 meter verderop. De sfeer was ontspannen. Een mooi kleinschalig evenement. Korte warming-up en opmaken voor de start. De longen voelden niet echt prettig. Met wat broomhexine zou ik niet heel erg veel last krijgen van vastzittend slijm. De eerste 2 kilometer van de eerste run (we moesten 2 rondes van 3.5km) gingen wel lekker. Omdat ik wat verzuring in mijn linker been op voelde komen even een tandje terug. Ik verloor in de eerste ronde mijn gelletje die ik in het broekspijpje van mijn trisuit had gestoken. Gelukkig kon ik het gelletje in de tweede ronde van het bospad oprapen. Het loopparcours was mooi en zwaar. Mooie bospaden, duinen en strand. Halverwege het tweede rondje van de eerste run verrekte ik mijn hamstring. Hmmm, voelde erg pijnlijk maar kon er nog wel prima mee doorlopen. Aan het einde van de eerste run moest ik mijn 3de positie afstaan. Maar door een vlotte wissel kon ik als 3de dame aan het fietsen beginnen. 

Even feeling krijgen met de bike en ondergrond. Geen last van de hamstring tijden het biken. Korte singletrack langs de bosrand om vervolgens via het bos en de duinen het strand op te gaan. Is normaliter rechtuit rechtaan stoempen op rechte stukken mijn ding al niet echt, nu zat er volledig geen power in de benen op het strand. We moesten 3 rondes van 7.5km biken waarvan we per ronde 2x het strand op en af moesten. Klusje! Op het strand werd ik niet alleen voorbij geraced door mannen maar ik werd ook alweer ingehaald door een dame achter me. Het werd stuivertje wisselen vanaf dat moment. Op de rechte stukken had ik het nakijken, maar op de singletracks kon ik prima terugkomen. Maar na ruim anderhalf uur sporten was het wel op. Ik merkte door en door dat ik "een jasje had uitgedaan". Ik leverde in op mijn power en daarmee mijn snelheid. Op naar de laatste wissel.

De laatste loopronde behouden gelopen. De hamstring voelde niet goed en het lijf was leeg. Genieten van de zon dus maar. Beetje anticlimax. Maar ik had ook niet meer mogen verwachten van mezelf als ik eerlijk ben. Ik finishte als 4de dame. Wel genoten! Inmiddels anderhalve week verder. Lichaam is nog steeds niet helemaal goed hersteld en hamstring ook nog niet in orde. Maar het begint weer wat te komen. Morgen nog even naar de masseur en dan zondag de bossen van Norg maar weer even bezoeken voor de cross duathlon van GVAV. Altijd een leuke wedstrijd en al te lang niet geweest. Wat het lichaam kan of gaat doen, zie ik wel. Lekker racen blijft leuk. Soms is het lichaam wat sterker, soms iets minder sterk. Blijft daarmee een fysieke en mentale uitdaging. 

Organisatie Ameland bedankt voor de leuke wedstrijd. Carina Titz bedankt voor de mooie foto's.


vrijdag 20 januari 2017

Koud?.....retorische vraag :)


Afgelopen weekend ben ik mijn 13de du/triathlonseizoen gestart. Een week eerder (7/1) wilde ik al deelnemen aan de crossloop in Sint Nic. Die werd afgelast vanwege sneeuw- en ijsplaten op het parcours. De dagen vooraf aan de Henschotermeer duathlon (14/1) had ik een flinke verkoudheid, met veel gehoest, pijnlijke longen, gesnotter en bloedneuzen. Maar ohhh, ik had zoveel zin om te racen. Als ik ziek moest worden, word ik het wel als ik mijn lichaam uitdaag. Maar dat de uitdaging aan de Henschotermeer cross duathlon zo heftig zou zijn, had ik vooraf niet bedacht.


De Henschotermeer duathlon (Henschotermeergames) werd dit jaar voor het eerst onder de vlag van de NTB georganiseerd. Dit zorgde ervoor dat er, in vergelijking tot andere jaren, een groter startveld was met meer toppers. De weersomstandigheden de voorgaande avond en ochtend van de wedstrijd zorgde er al voor dat een deel van de deelnemers niet aan de start verschenen. Hoewel ik onderweg naar Woudenberg 2 flinke sneeuwbuien door moest, waren de omstandigheden bij aankomst rondom het Henschotemeer best aardig. 

De wedstrijd
Ik had maar kort ingelopen omdat het sneeuwde en ik door de sneeuw behoorlijk nat werd. Ik had mijn ATB in het PF gezet en mijn windstopper aan het 'stokje' bij mijn ATB gehangen. De eerste run (5km) bestond uit 2 rondes rondom het Henschotermeer, met een klein rondje over het eilandje. Maximaal mul zand en dus zwaar parcours. Ik voelde mijn longen flink bij de start van het lopen. Gewoon behouden gaan, want ritme vinden was niet mogelijk op dit parcours. Ik zag Inge Heus steeds meer afstand nemen voor me. En bij het passeren op de brug, zag ik dat ik afstand nam van de dames achter me. Het lopen ging oke. Mijn lijf voelde niet heel sterk, door de verkoudheid van afgelopen dagen, maar nergiek genoeg om lekker te gaan. Na 27 minuten (ja, het pacours was echt zwaar) wisselde ik mijn loopschoenen voor fietsschoenen. Dat ging niet heel vloeiend. Ik merkte al dat mijn natte handschoenen ervoor hadden gezorgd dat mijn handen koud waren en ik niet zo behendig mijn schoenen kon wisselen. Maar hup, op de bike.

Al in de eerste kilometer voelde ik de kou op de ATB. Dat waren met name de handen. Ik had niet de juiste handschoenen gekozen. Kliedernat en ze werden alleen maar natter. Schakelen en remmen werd daardoor al wat lastiger. Maar dat was het ergste niet. Met het verstrijken van de kilometers, werd mijn hele lijf kouder en kouder. Vroeg ik me eerst af of ik het zou redden met schakelen, remmen en sturen, het volgde moment vroeg ik me af of doorgaan wel een juiste keuze was. Na 1 ronde van 5.5km zat ik al te rillen op mijn ATB. Jemig wat was het stervenskoud. Ik stopte even bij de wisselzone om mijn windstopper te pakken. Ook die was al kliedernat. Ik sloeg 'm snel om mijn schouders. Vastmaken ruimde ik geen tijd voor in. Ik wilde door. Niet te lang stilstaan, want het was al zo koud. En ik wilde voorin de wedstrijd blijven strijden. Mijn tweede plek kon ik niet vasthouden, omdat een enorm sterk fietsende Jolinda me zo voorbij knalde. Ik dacht alleen nog maar aan overleven. Iedere ronde die volgde (4 in totaal) werd ik kouder en kouder. Mijn waarneming nam af en ik had weinig controle over mijn lichaam. Ik wist dat het lopen minder koud zou zijn dan het fietsen. Maar of ik nog fatsoenlijk van mijn ATB zou kunnen stappen en van schoenen zou kunnen wisselen?

Na 23km biken kon ik eindelijk van de fiets en mocht ik wisselen. Ohhh wat een drama. Ik kreeg mijn schoenen nauwelijks uit. Niets in mijn lichaam was nog te sturen. Zo in en in koud. En dan de helm af. Het lukte niet. Mijn vingers deden het niet meer. Na tijden pielen met schoenen en daarna helm heb ik toch even publiek gevraagd om mijn helm af te doen. Ik startte de laatste run van 2.5km. Ook lopend was ik alle controle verloren. Ik leek wel dronken over het parcours te schommelen. Zo ervoer ik het. Ik had een beperkt vizier. De wereld leek kleiner en kleiner te worden. Ik hield mijn windstopper stevig dicht tegen mijn borst zodat daar geen kou verder doorheen kon. Ik wist waar ik naartoe moest. gewoon mijn rondje afmaken en finishen. In al die jaren van wedstrijden, was ik nog nooit zo in en in koud geweest als toen. Als ik zou vallen, zou ik mogelijk niet eens meer op kunnen staan, zo beperkt voelde ik me door de kou. Alles is de periferie viel weg. En daar was gelukkig, eindelijk de finish. Ik werd opgevangen in de tent en voelde me onwel worden.

Over de finish kreeg ik zwarte vlekken en begon ik kort te hyperventileren. Vlot kreeg ik een isodeken om me heen en werd ik geknuffeld door vrijwilligers. Ik kreeg warme bouillon en check van EHBO. Nadat ik iets was bijgekomen heb ik mijn ATB en tas gehaald en ben begeleid naar de kantine gelopen. Pas toen ik de kantine inliep en ik de warmte voelde dacht ik: Ja, ik heb het gehaald. Rillen en klappertanden. Het lijf begon zich weliswaar weer wat op te warmen. Gezamelijk met de andere dames kleedden we ons om in het damestoilet en was het al tijd voor de prijsuitreiking. Gewikkeld in mijn isodeken mocht ik de 3de prijs bij de dames in ontvangst nemen en nog een leuke prijs als snelste dame 40+. Daarna nog ruim een half uur voor de haard om echt warm te worden. Ik werd super lief verzorgd met warme choc en erwtensoep. Dank iedereen die zo goed voor me zorgde! Dank organisatie! Dit was extreem. Maar volgend jaar lijkt het me leuk om weer te komen...... Dan wel onder iets gunstigere omstandigheden.

Ziek werd ik niet de volgende dag. Maar nu bijna na een week nog wel steeds flink verkouden. Als ik de mensen om me heen zo hoor kampen veel meerderen met flinke verkoudheid of griepklachten die wat langer duren. Dus dat zal wel weer eens overgaan. Komende zondag gewoon lekker naar Ameland voor de volgende cross duathlon. Zo extreem als bij het Henschotermeer zal ik het niet gauw meer meemaken.